Punktem wyjścia dla tej rozmowy są wnioski z badania edukacji kulturalnej w Warszawie, prowadzonego przez WOK – mianem „nowych publiczności” określamy grupy/osoby, dla których edukacja kulturalna (i oferta kulturalna w ogóle) nie była dotychczas projektowana: w kryzysach psychicznych i ekonomicznych, z różnym kapitałem społecznym i kulturowym, w tranzycjach, neuroróżnorodni, straumatyzowane, zmęczeni, z różnorodną mobilnością i z radykalnie różnymi światopoglądami. Zarówno kultura, jak i edukacja mierzą się z wyzwaniem, aby porzucić myślenie o docieraniu do bezosobowej „szerokiej publiczności” na rzecz dostrzegania potrzeb każdej osoby ją tworzącej: każdej uczestniczki kultury, każdego ucznia. Jak (współ)tworzyć ofertę dla radykalnie różnorodnej publiczności i jak modelować egalitarne uczestnictwo w kulturze? W jaki sposób wspierać kadry kultury – całe zespoły, nie tylko poszczególne osoby – w pracy z „nowymi publicznościami”? Spotkajmy się wokół tych pytań.